কবিতা : মচি পেলাওঁ চকুপানীবোৰ

 মচি পেলাওঁ চকুপানীবোৰ               
                                     --লক্ষ্মণ কুমাৰ

||এক||

শীতত গছৰ পাত সৰাদি
যেতিয়া চকুলো সৰে

গাভৰুজাকৰ খিল.খিল. হাঁহিয়েও

বুকুত ৰং সানিব নোৱাৰে…

||দুই||

বিষত মলম

বেমাৰত ঔষধ

বাচি থাকিবলৈ নতুন নতুন কৌশল

মৰণৰ ফান্দ পাতি

সময়ে যেতিয়া কিৰিলিয়াই

জীৱনটোনো কিমান দূৰ যাব পাৰে আগুৱায়..!

||তিনি||

ৰঙীন পুৱা এটাক প্ৰসৱ দি

জয়াল ৰাতিটো গুচি যায়

দিনটো শুভ হয়েইবা বুলি

জীৱনটো আকৌ সাৰ পায়..

||চাৰি||

সৌ- সিদিনা জীৱন গঢ়িবলৈকে

ত্যাগ কৰিছিলো সুখ

এতিয়া জীৱনটো ভাঙি নাযাওক বুলি

ঢাকি ৰাখিছো দুখ….

||পাঁচ||

কোনে দেখে কাৰ বুকুৰ দুখ

ক্ষনিকৰ উত্তেজনাত যেন

জিলিকি উঠিছে সৱৰেই কুৎচিত মুখ

নাই., নুগুচে এই ভোক l

|| ছয়||

সৰ্বত্ৰে এতিয়া একেই দুখৰ বিননি

একেই আৰ্তনাদ আৰু উচুপনি

চাওঁ., মচি পেলাওঁ চকুপানীবোৰ

||সাত||

আন্ধাৰ বাঢ়ি আহিছে

এগচি চাকিকে জ্বলাওঁ

শোকত কেতিয়াও বান্ধ নাখাওঁ

সাহসী হবলৈ আমিয়েইতো শিকাওঁ

আমিয়েইতো শিকাওঁ…..

**********************