কবিতা : বাঁহী

বাঁহী

--লক্ষ্মণ কুমাৰ

তোমাৰ বাবেই এদিন
ওঁঠত তুলি লৈছিলো
প্ৰেমৰ সুৰীয়া বাঁহী

সুৰৰ মুৰ্ছনাত
এজাক বৰষুণ নামি আহিব খুজিছিল

বৰ্ষাৰ বাবে
উন্মাদ হৈ পৰিছিল
পৃথিৱী

নাচি উঠিছিল আনন্দত
ফুলনিৰ
প্ৰতিপাহ ফুল

বৰষুণ নাহিল….
বাঁহীৰ সুৰে
কঁপাব পৰা নাছিল
আকাশ

ৰুধিব পৰা নাছিল
সময়ৰ
নিষ্ঠুৰ আহ্বানক

আৰু আকাশখনে মেঘৰ সাজ
পিন্ধি লোৱাৰ সময়তে
তুমি গুচি গ’লা
সুউচ্চ পাহাৰ বগাই
কোনোবা দুৰণিলৈ…

নিস্প্ৰভ হৈ পৰিল
আকাশৰ
উজ্জ্বল তৰাটি

আস: কন্দুৱাই মাৰিলা মোক..!!

তেতিয়াৰে পৰা আকাশখনে
সলোৱা নাই
মেঘৰ সাজ

উজলি উঠা নাই
তৰা

এতিয়া এই নিসংগ আবেলিবোৰত
সোঁৱৰণীৰ বাটেদি মোৰ বুকুলৈ
উজাই আহে
বাঁহীৰ এটি মিঠা সুৰ….

জীৱন থকা মানেই
বাজি থাকিব
এই বাঁহী…!!

***********