"
নৈৰ পাৰত তুমি আৰু মই"
--লক্ষ্মণ কুমাৰ
(নৈৰ পাৰৰ চেচাঁ বতাহজাকে উৰুৱাইছে তোমাৰ আঁচল.... )
---- বতাহজাক ইমান চেচাঁ..!!
---- নৈৰ বুকুখন যে চেচাঁ ।
---- আৰু তোমাৰ..??
---- হাঃ.. হাঃ.. মোৰ বুকু
বিষাদৰ জুইত উতলা মোৰ বুকুখনো
জানো কেনেকৈ হৈ পৰে চেচাঁ.!!
---- চোৱা.., নৈৰ বালিত
জিলিকিছে আমাৰ খোজবোৰ
---- ওঁ.., নৈৰ পানীয়ে চুই যাব আমাৰ খোজবোৰ
আৰু নিছিন্ন হৈ যাব এই খোজবোৰ....
---- কিয় বাৰু এনে হয় !!
বৰ্তমান কিয় বাৰু হেৰায় যায় !!
---- বৰ্তমান জানো হেৰায়!!
স্মৃতি হৈ ই বুকুতে থাকি যায় ।
---- সৌ পাহাৰখন দেখিছা.?
নৈৰ পাৰে পাৰে গৈ গৈ যেন
হেৰাই যাম সেউজীয়াৰ বুকুত !
---- এই যেন হেৰাই যাম
বুকুত এখন পাহাৰ লৈ
দুয়ো দুয়োতে বিলীন হৈ!
---- বৰ সুন্দৰ কবিতা ।
---- হাঃ.. হাঃ., তুমি জানো বুজা হৃদয়ৰ ভাষা!
তুমি জানো বুজি পোৱা
তোমাৰ প্ৰিয় কবিৰ কবিতাৰ
প্ৰিয় পংক্তিৰ আঁৰত লুকাই থকা
দুখ বেদনা অথবা ভালপোৱাৰ কথা..!!
---- নাজানো.., বুজা- নুবুজাৰ মাজতেই চোন
থাকি যায় বহু কথা।
---- বুকুৰ কথাবোৰ সেইখন বুকুৱেহে জানে
য'ত অনুভৱবোৰ ফুল হৈ ফুলে
আৰু বেদনাবোৰ শব্দ হৈ সৰে....
---- আৰু তুমি...! তুমি মুখ মেলিলেই কবিতা সৰে ।
অ' মোৰ প্ৰিয় কবি, ক'ত পোৱা ইমান শব্দ.?
---- হাঃ.. হাঃ..,কি কৰিবা শব্দবোৰক লৈ
যদি বুকুত নাথাকে একোৱেই অনুভুতি..!!
নৈখনলৈ চোৱা...
---- ....??
---- মৌন অথচ বুকুত ইমান কবিতা
(বতাহৰ সোঁতত আহি মাজে মাজে নৈৰ পানীয়ে শিলবোৰক স্পৰ্শ কৰিছে আৰু শিলবোৰ যেন চঞ্চল হৈ পৰিছে...)
---- সৌফালে চোৱা..।
নৈৰ পানীয়ে শিলৰ বুকুত খুন্দা মাৰি গুচি গৈছে।
---- এইয়াইতো জীৱন..,
আপোন মানুহবোৰ, ভাললগা মানুহবোৰ...
এনেকৈয়ে আহি বুকুত খুন্দা মাৰি
আমাক দি থৈ যায় এটা মিঠা অনুভুতি
আৰু কেতিয়াবা......
---- ...??
---- নাই.. নাই., একো নাই..
একো দুখ নাই..
এইয়াই হয়তো নিয়ম !!
---- কি ..??
---- এইয়াই..,
শিলৰ বুকু খহাই
নৈৰ পানী সাগৰলৈ ধিয়াই।
(নৈখনৰ বুকুত নামি তুমি চুই চাইছা নৈৰ চেচাঁ পানী আৰু এচলু পানী হাতৰ মুঠিত লৈ মই বিচাৰি ফুৰিছো হেৰাই যোৱা মোৰ এধানি সেউজ হাঁহিটি..)
---- তুমি সাঁতুৰিব জানানে ??
---- ওঁহো.., নাজানো।
---- আচৰিত., নৈৰ ইমান কাষত থাকিও
তুমি সাঁতুৰিব নাজানা !!
---- নৈত জাঁপ মৰাৰ পাছতহে যে মই গম পাওঁ
মই যে আচলতে সাঁতুৰিবই নাজানো ।
তথাপি কেনেকৈ জানো পাৰলৈ উঠি আহোঁ !!
---- পানীত পৰিলে হেনো সাঁতুৰিব নজনা মানুহেও
সাঁতুৰিব শিকি যায়!
---- জানো..! মই যে কেতিয়াবা নিজৰ ওপৰতে
বিশ্বাস হেৰুৱাই পেলাওঁ....
---- তেন্তে, তুমি কেনেকৈ ডুব নোযোৱাকৈ পাৰলৈ
উঠি আহা..??
---- হয়তো জীৱনৰ বহু কথা
নিজতকৈ আনৰ ওপৰত বিশ্বাস ৰখাৰ
ওপৰতহে নিৰ্ভৰ কৰে !!
(পশ্চিম আকাশত বেলিটো লাহে লাহে ডুব যাব ধৰিছে আৰু তুমি নৈৰ বুকুলৈ শিল দলিয়াই ইটো শিলৰ পৰা সিটো শিললৈ জঁপিয়াই ফুৰিছা..)
---- তুমি আজি ইমান চঞ্চল হৈ পৰিছা..!
কিয় জানানে ??
---- কিয়নো প্ৰকৃতিৰ মাজতহে মানুহৰ ব্যক্তিত্বৰ
পূৰ্ণ প্ৰকাশ পায় ।
---- চোৱা., বেলিটো হেলনীয়া হৈ পৰিছে।
---- সেন্দুৰীয়া বেলিটোৱে যেন আমাক কৈছে--
এতিয়া উভতাৰ সময়
---- উভতি যাবলৈচোন মনে যোৱা নাই ।
এই নদী., এই পাহাৰ.., এই আকাশ..,
এই চেচাঁ বতাজাক., এই ডুব যাব ধৰা বেলি.,
এই ঘৰমুৱাঁ পক্ষীজাক......
---- হাঃ হাঃ..., আৰু ভালপাবলৈ তোমাৰ মাত্ৰ
এখনেই হৃদয়...
লৈ আনা সৱকে আঁচলত বান্ধি
---- ওঁ.., ব'লা।এতিয়া উভতি যাওঁ।
তুমি বাৰু ইমান দুৰে দুৰে কিয় আছা..?
---- ক'তা.., মাত্ৰ দুহাত আঁতৰত তুমি আৰু মই
আৰু মাজত.....
---- ...??
---- মাজত আছে বিশ্বাস
জাগ্ৰত প্ৰহৰী আমাৰ ভালপোৱাৰ ।
আৰু.......
---- কি ..??
---- আকাশৰ জোন'জনীলৈ চোৱা
---- ....??
---- চুই চাব নোৱাৰা জোনজনীৰ বাবে
আমাৰ বুকুত আছে কিমান ভালপোৱা..!!
---- ওঁ...। কিন্তু, স্পৰ্শ কৰিব নোৱাৰাৰ
দুখত যে পৃথিৱীয়েই কান্দে
---- হাঃ.. হাঃ.., স্পৰ্শ কৰিব নোৱাৰাৰ দুখ
কাৰ বুকুত থাকে জানানে ??
---- কাৰ.....??
---- যাৰ অনুভৱে
কেতিয়াও কাৰো বুকু চুই যাব নোৱাৰে।
---- আৰু তোমাৰ....??
---- নাজানো.., মাথো বিচাৰো
মোৰ অনুভৱে চুই যাওক
প্ৰতিজন মানুহৰ বুকু
আৰু এটি ক'নমানি শিশুৰ দৰে
কাকো অ'কণো দুখ নিদিয়াকৈ
শুই থাকিব পাৰো মই
প্ৰতিজন মানুহৰ বুকুত...!!
---- তেন্তে, কবিতা এটাকে লিখা
---- ওঁ...। অনুভৱবোৰে মোৰ বুকুত খুন্দা মাৰি মাৰি
বুকুখন শিল কৰি পেলোৱাৰ আগতে
মই কবিতা এটাকে লিখিম
"নৈৰ পাৰত তুমি আৰু মই"
****************************
